Η μέρα μικρή και η διαδρομή μεγάλη, ήταν οι δύο προβληματισμοί μας που έπρεπε να αντικρούσουμε. Αυτό τι σήμαινε;
-Ξύπνημα 5:00 το πρωί, πρωινό μέχρι της 5:45, και ξεκίνημα πρόσβασης.
- 6:15 φτάνουμε στην βάση της διαδρομής, παλεύοντας με τα κουνούπια (γνωστά και ως "Βαρασοβίτικα Στούκας"), τα απαραίτητα καλέσματα της "φύσης" και κατά της 6:50 ξεκινάμε το σκαρφάλωμα.
-Η 1η σχοινιά μας ξύπνησε για τα καλά και συνέχισε η 2η για να μας κάνει να χαλαρώσουμε, απολαμβάνοντας το διεδράκι V μετά από το απότομο πρωινό ξύπνημα. Από εκεί και πάνω ποια μπήκαμε στον ρυθμό, απολαμβάνοντας κάθε σχοινιά εναλλάξ, βγαίνοντας στο διάζωμα λίγο πριν της 11:00. Για τέλη Νοέμβρη ο καιρός ήταν αρκετά ζεστός, αλλά με την κίνησή μας να μπούμε νωρίς το πρωί καταφέραμε να κάνουμε όλο το πρώτο τοίχο στην σκιά. Βγαίνοντας στο διάζωμα και με το αμφιθεατρικό του σχήμα, η ζέστη ήταν αρκετή, οπότε τρέξαμε για να βρούμε σκιά.
-Κάνοντας ένα δεκάλεπτο περπάτημα, να σου βρισκόμαστε κάτω από τον δεύτερο τμήμα της διαδρομής, ψάχνοντας να βρούμε το βύσμα με τον ιμάντα, εδώ το βύσμα εκεί το βύσμα πού είναι το βύσμα. Δεν βρέθηκε ποτέ το βύσμα μιας και τελικά "σολάραμε" σχεδόν την πρώτη σχοινιά ανεβαίνοντας σε ένα μικρό παταράκι αριστερά από τα χαρακτηριστικά δέντρα κυνηγώντας την σκιά (8μ κάτω από το R9). Η ώρα είναι 11:30 και μας έχουν μείνει 8 σχοινιές, τέλεια ώρα για φαγητό και μια ανάσα στην σκιά των δέντρων. 12:00 η ώρα και ξεκινάμε το σκαρφάλωμα. Πάλι με ρυθμό και όρεξη και φυσικά χωρίς να χαθούμε στην "ζούγκλα" φτάνουμε στο R14 στης 14:00 η ώρα. Με 3 σχοινιές να μας μένουν από πάνω και αρκετή ώρα μπροστά μας και με ένα υπέρ άνετο πατάρι, παίρνουμε μια ανάσα 20 λεπτών, για να πάμε για την "Ουράνια Έξοδο".
-16:40 και είμαστε κορυφή απολαμβάνοντας την δύση του ηλίου από τα 914μ.
Ήταν ένα project που τα είχε όλα: πολύ σκαρφάλωμα, πίεση χρόνου, πολλά κουνούπια, πανέμορφη δύση ηλίου, χάλια μονοπάτι επιστροφής, πανέμορφη τελευταία σχοινιά, μια GoPro η οποία τα έπαιξε και ευτυχώς τραβήξαμε μια και μοναδική φωτογραφία (την βλέπετε άνωθεν), μπύρες στον "Captain" (δεν είναι διαφήμιση), παλιούς ιμάντες (αλλά δεν ήταν και απαραίτητοι), δώρο πλακέτες (στην δύσκολη αντί για 5 βρήκαμε 7, θα τις βάλανε τα κατσίκια) και τέλος σε πολύ καλή κατάσταση βύσματα (για αυτούς που ανησυχούν για αυτά).
Επόμενος!!!
-Ξύπνημα 5:00 το πρωί, πρωινό μέχρι της 5:45, και ξεκίνημα πρόσβασης.
- 6:15 φτάνουμε στην βάση της διαδρομής, παλεύοντας με τα κουνούπια (γνωστά και ως "Βαρασοβίτικα Στούκας"), τα απαραίτητα καλέσματα της "φύσης" και κατά της 6:50 ξεκινάμε το σκαρφάλωμα.
-Η 1η σχοινιά μας ξύπνησε για τα καλά και συνέχισε η 2η για να μας κάνει να χαλαρώσουμε, απολαμβάνοντας το διεδράκι V μετά από το απότομο πρωινό ξύπνημα. Από εκεί και πάνω ποια μπήκαμε στον ρυθμό, απολαμβάνοντας κάθε σχοινιά εναλλάξ, βγαίνοντας στο διάζωμα λίγο πριν της 11:00. Για τέλη Νοέμβρη ο καιρός ήταν αρκετά ζεστός, αλλά με την κίνησή μας να μπούμε νωρίς το πρωί καταφέραμε να κάνουμε όλο το πρώτο τοίχο στην σκιά. Βγαίνοντας στο διάζωμα και με το αμφιθεατρικό του σχήμα, η ζέστη ήταν αρκετή, οπότε τρέξαμε για να βρούμε σκιά.
-Κάνοντας ένα δεκάλεπτο περπάτημα, να σου βρισκόμαστε κάτω από τον δεύτερο τμήμα της διαδρομής, ψάχνοντας να βρούμε το βύσμα με τον ιμάντα, εδώ το βύσμα εκεί το βύσμα πού είναι το βύσμα. Δεν βρέθηκε ποτέ το βύσμα μιας και τελικά "σολάραμε" σχεδόν την πρώτη σχοινιά ανεβαίνοντας σε ένα μικρό παταράκι αριστερά από τα χαρακτηριστικά δέντρα κυνηγώντας την σκιά (8μ κάτω από το R9). Η ώρα είναι 11:30 και μας έχουν μείνει 8 σχοινιές, τέλεια ώρα για φαγητό και μια ανάσα στην σκιά των δέντρων. 12:00 η ώρα και ξεκινάμε το σκαρφάλωμα. Πάλι με ρυθμό και όρεξη και φυσικά χωρίς να χαθούμε στην "ζούγκλα" φτάνουμε στο R14 στης 14:00 η ώρα. Με 3 σχοινιές να μας μένουν από πάνω και αρκετή ώρα μπροστά μας και με ένα υπέρ άνετο πατάρι, παίρνουμε μια ανάσα 20 λεπτών, για να πάμε για την "Ουράνια Έξοδο".
-16:40 και είμαστε κορυφή απολαμβάνοντας την δύση του ηλίου από τα 914μ.
 |
| Carlos Simes και εγώ στο R16. |
Επόμενος!!!
