Η μέρα μικρή και η διαδρομή μεγάλη, ήταν οι δύο προβληματισμοί μας που έπρεπε να αντικρούσουμε. Αυτό τι σήμαινε;
-Ξύπνημα 5:00 το πρωί, πρωινό μέχρι της 5:45, και ξεκίνημα πρόσβασης.
- 6:15 φτάνουμε στην βάση της διαδρομής, παλεύοντας με τα κουνούπια (γνωστά και ως "Βαρασοβίτικα Στούκας"), τα απαραίτητα καλέσματα της "φύσης" και κατά της 6:50 ξεκινάμε το σκαρφάλωμα.
-Η 1η σχοινιά μας ξύπνησε για τα καλά και συνέχισε η 2η για να μας κάνει να χαλαρώσουμε, απολαμβάνοντας το διεδράκι V μετά από το απότομο πρωινό ξύπνημα. Από εκεί και πάνω ποια μπήκαμε στον ρυθμό, απολαμβάνοντας κάθε σχοινιά εναλλάξ, βγαίνοντας στο διάζωμα λίγο πριν της 11:00. Για τέλη Νοέμβρη ο καιρός ήταν αρκετά ζεστός, αλλά με την κίνησή μας να μπούμε νωρίς το πρωί καταφέραμε να κάνουμε όλο το πρώτο τοίχο στην σκιά. Βγαίνοντας στο διάζωμα και με το αμφιθεατρικό του σχήμα, η ζέστη ήταν αρκετή, οπότε τρέξαμε για να βρούμε σκιά.
-Κάνοντας ένα δεκάλεπτο περπάτημα, να σου βρισκόμαστε κάτω από τον δεύτερο τμήμα της διαδρομής, ψάχνοντας να βρούμε το βύσμα με τον ιμάντα, εδώ το βύσμα εκεί το βύσμα πού είναι το βύσμα. Δεν βρέθηκε ποτέ το βύσμα μιας και τελικά "σολάραμε" σχεδόν την πρώτη σχοινιά ανεβαίνοντας σε ένα μικρό παταράκι αριστερά από τα χαρακτηριστικά δέντρα κυνηγώντας την σκιά (8μ κάτω από το R9). Η ώρα είναι 11:30 και μας έχουν μείνει 8 σχοινιές, τέλεια ώρα για φαγητό και μια ανάσα στην σκιά των δέντρων. 12:00 η ώρα και ξεκινάμε το σκαρφάλωμα. Πάλι με ρυθμό και όρεξη και φυσικά χωρίς να χαθούμε στην "ζούγκλα" φτάνουμε στο R14 στης 14:00 η ώρα. Με 3 σχοινιές να μας μένουν από πάνω και αρκετή ώρα μπροστά μας και με ένα υπέρ άνετο πατάρι, παίρνουμε μια ανάσα 20 λεπτών, για να πάμε για την "Ουράνια Έξοδο".
-16:40 και είμαστε κορυφή απολαμβάνοντας την δύση του ηλίου από τα 914μ.
Ήταν ένα project που τα είχε όλα: πολύ σκαρφάλωμα, πίεση χρόνου, πολλά κουνούπια, πανέμορφη δύση ηλίου, χάλια μονοπάτι επιστροφής, πανέμορφη τελευταία σχοινιά, μια GoPro η οποία τα έπαιξε και ευτυχώς τραβήξαμε μια και μοναδική φωτογραφία (την βλέπετε άνωθεν), μπύρες στον "Captain" (δεν είναι διαφήμιση), παλιούς ιμάντες (αλλά δεν ήταν και απαραίτητοι), δώρο πλακέτες (στην δύσκολη αντί για 5 βρήκαμε 7, θα τις βάλανε τα κατσίκια) και τέλος σε πολύ καλή κατάσταση βύσματα (για αυτούς που ανησυχούν για αυτά).
Επόμενος!!!
-----------------------------------------------------------------------
They day short and the route long , were the two questionings we had to refute. What does this mean?
- Wake up at 5:00 in the morning, breakfast until 5:45, and start the approach (40min).
- 6:15 we arrived at the base of the route, battling with mosquitoes and 6:50 we started to climb, with the first light of the day.
- The first pitch was a slab that woke us up pretty well, and continued with the second pitch, an easy diedral, that was nice to relax us and to stretch ours body. From there we took a rhythm, enjoying every pitch and we climb all the first part of the route (250m), until 11:00. For November, the weather was quite warm, but the early morning climbing, we could both do the first wall in the shade. In the ledge we run up to find a shade, because started to be really warm.
- Doing a ten minute walk in the big ledge, we tried to find the bolt on the bottom of the next wall but we didn' t find it. At the end we did solo the first 40m of the route, to reach one shade ledge and we make anchor there. At 12:00 we started to climb. Again with rhythm and a lot of motivation we climb the first 5 pitches of the wall, without to lose our way in the pitch which his name is "jungle"!!!! At 14:00 we were in a good ledge 3 pitches lower from the top. We took a small rest, and we went for "Celestial Exodus" (the name of the last pitch).
- 16:40 and we were on the top enjoying the sunset.
It was a project that had it all: a lot of climb, time pressure, many mosquitoes, beautiful sunset, bad return path, gorgeous last pitch, a GoPro with a problem and we took only one picture (see it above), beers in "Captain Restaurant" (is not advertising), old scary slings (but there are not necessary), surprise bolts (on the hard pitch the topo say 5 and we find 7, maybe the goats putted), and in very good conditions bolts (for the people who worry for the rusty bolts).
Next for the route!
-Ξύπνημα 5:00 το πρωί, πρωινό μέχρι της 5:45, και ξεκίνημα πρόσβασης.
- 6:15 φτάνουμε στην βάση της διαδρομής, παλεύοντας με τα κουνούπια (γνωστά και ως "Βαρασοβίτικα Στούκας"), τα απαραίτητα καλέσματα της "φύσης" και κατά της 6:50 ξεκινάμε το σκαρφάλωμα.
-Η 1η σχοινιά μας ξύπνησε για τα καλά και συνέχισε η 2η για να μας κάνει να χαλαρώσουμε, απολαμβάνοντας το διεδράκι V μετά από το απότομο πρωινό ξύπνημα. Από εκεί και πάνω ποια μπήκαμε στον ρυθμό, απολαμβάνοντας κάθε σχοινιά εναλλάξ, βγαίνοντας στο διάζωμα λίγο πριν της 11:00. Για τέλη Νοέμβρη ο καιρός ήταν αρκετά ζεστός, αλλά με την κίνησή μας να μπούμε νωρίς το πρωί καταφέραμε να κάνουμε όλο το πρώτο τοίχο στην σκιά. Βγαίνοντας στο διάζωμα και με το αμφιθεατρικό του σχήμα, η ζέστη ήταν αρκετή, οπότε τρέξαμε για να βρούμε σκιά.
-Κάνοντας ένα δεκάλεπτο περπάτημα, να σου βρισκόμαστε κάτω από τον δεύτερο τμήμα της διαδρομής, ψάχνοντας να βρούμε το βύσμα με τον ιμάντα, εδώ το βύσμα εκεί το βύσμα πού είναι το βύσμα. Δεν βρέθηκε ποτέ το βύσμα μιας και τελικά "σολάραμε" σχεδόν την πρώτη σχοινιά ανεβαίνοντας σε ένα μικρό παταράκι αριστερά από τα χαρακτηριστικά δέντρα κυνηγώντας την σκιά (8μ κάτω από το R9). Η ώρα είναι 11:30 και μας έχουν μείνει 8 σχοινιές, τέλεια ώρα για φαγητό και μια ανάσα στην σκιά των δέντρων. 12:00 η ώρα και ξεκινάμε το σκαρφάλωμα. Πάλι με ρυθμό και όρεξη και φυσικά χωρίς να χαθούμε στην "ζούγκλα" φτάνουμε στο R14 στης 14:00 η ώρα. Με 3 σχοινιές να μας μένουν από πάνω και αρκετή ώρα μπροστά μας και με ένα υπέρ άνετο πατάρι, παίρνουμε μια ανάσα 20 λεπτών, για να πάμε για την "Ουράνια Έξοδο".
-16:40 και είμαστε κορυφή απολαμβάνοντας την δύση του ηλίου από τα 914μ.
 |
| Carlos Simes και εγώ στο R16. |
Επόμενος!!!
-----------------------------------------------------------------------
They day short and the route long , were the two questionings we had to refute. What does this mean?
- Wake up at 5:00 in the morning, breakfast until 5:45, and start the approach (40min).
- 6:15 we arrived at the base of the route, battling with mosquitoes and 6:50 we started to climb, with the first light of the day.
- The first pitch was a slab that woke us up pretty well, and continued with the second pitch, an easy diedral, that was nice to relax us and to stretch ours body. From there we took a rhythm, enjoying every pitch and we climb all the first part of the route (250m), until 11:00. For November, the weather was quite warm, but the early morning climbing, we could both do the first wall in the shade. In the ledge we run up to find a shade, because started to be really warm.
- Doing a ten minute walk in the big ledge, we tried to find the bolt on the bottom of the next wall but we didn' t find it. At the end we did solo the first 40m of the route, to reach one shade ledge and we make anchor there. At 12:00 we started to climb. Again with rhythm and a lot of motivation we climb the first 5 pitches of the wall, without to lose our way in the pitch which his name is "jungle"!!!! At 14:00 we were in a good ledge 3 pitches lower from the top. We took a small rest, and we went for "Celestial Exodus" (the name of the last pitch).
- 16:40 and we were on the top enjoying the sunset.
It was a project that had it all: a lot of climb, time pressure, many mosquitoes, beautiful sunset, bad return path, gorgeous last pitch, a GoPro with a problem and we took only one picture (see it above), beers in "Captain Restaurant" (is not advertising), old scary slings (but there are not necessary), surprise bolts (on the hard pitch the topo say 5 and we find 7, maybe the goats putted), and in very good conditions bolts (for the people who worry for the rusty bolts).
Next for the route!
No comments:
Post a Comment